برک ۵ خرداد - نقش اول زندگی

امروز که توی مترو بودم، مردی با موهای ژولیده و جو گندمی دیدم. این مرد من رو یاد گینتاما انداخت (هنوز دارم می‌بینم). خیلی چهره جالبی برام داشت و سعی می‌کردم جزئیات بیشتری از این فرد به دست بیارم. یک کوله پشتی و دوتا پلاستیک گوجه و طالبی دستش بود.

از چهرش معلوم بود که اصلا حال و حوصله نداره و خسته هست و زیاد حس شوخ طبعی گینتاما رو نداشت. اونجا متوجه شدم که همه‌ی ما گینتامای زندگی خودمون هستیم (نقش اول انیمه‌/مانگای گینتاما). با تمام کارهای خرکی‌ای که می‌کنیم و روزهای خوب و بدمون.

نگاهی نو به آدم‌ها

بعد از گذر این افکار در ذهنم، اینبار به شکل دیگه‌ای به بقیه نگاه کردم، راستش اولش به خودم نگاه کردم. سربازی خسته که داره آهنگ گوش میده و چشماش باز و بسته میشن و کمبود خواب داره. آدمی که تمام فکر و ذکرش اینه که از شر این شتر خلاص بشه و با این سن و سالش یه تکونی به خودش بده.

اما این آدم نقش اول زندگی خودشه، داره با تمام اشتباهات و افکار منحرفش ادامه میده و دنبال راه حله. به اشتباهاتش نگاه می‌کنه و می‌خواد خودش رو بهتر کنه، هر چقدر هم که بگذره.

نفر دوم

دومین نفر یه فروشنده تیغ‌های ژیلت بود. لکنت زبانی داشت و می‌گفت «دوتا ژیلت ۱۵ تومن ...» آخرش رو متوجه نشدم چی میگه با این حال از این تلاشش متعجب شدم. این فرد، وزن زیاد اون بار رو با یک دست بین این همه جمعیت تحمل می‌کرد و به عرق شرمش فائق اومد تا بتونه کار کنه.

نقش اول زندگی این فرد رو در تلاشش برای کسب درآمد دیدم. آدمی که خودش رو به هر شکلی که بود، تکون داد و حرکتی کرد و مثل خیلی از آدم‌ها که کاسه چه کنم، چه کنم دست می‌گیرن و از فامیل و بقیه خواهش و تمنا می‌کنن که کمکمون کنیم، نبود.

نفر سوم

دختری با موهای قرمز که وارد قسمت بانوان مترو نشد. این دختر با این که شال سستی داشت (اصلا نمی‌خواست چیزی روی سرش باشه اما انگار مجبور بود) و نگاه مرد‌های اطراف کمی معذبش کرده بودن اما همچنان، بدون از دست دادن آرامش به پایین بردن شالش ادامه می‌داد و به بقیه نگاه می‌کرد و احساس راحتی داشت (دوباره دارم مثل گینتاما فکر می‌کنم :))

نقش اول زندگی این فرد رو در توانایی همزیستی با جامعه می‌دونم، اینکه می‌تونه بدون خجالت کشیدن و مشکل خاصی، با افکار خودش، آزادانه زندگی کنه و با جامعه ترکیب بشه.

پی‌نوشت

اینجا شبکه‌ی اجتماعی نیست و وبلاگه، پس اگه این پست رو باز کردین، لطفا وقت بذارین و بخونین و همچنین لایک یا دیسلایک و کامنت بذارین. اینجا جایی برای عمیق‌تر فکر کردن هست، نه زمان پر کردن.