قابِ دلخواهِ خانه من

قاب دلخواه خانه من همانا بام خانه ماست. درسته این عکس از سقف خونه ماست و امروز هم روز جهانی عکاسی هست. به همین مناسبت بلاگردون چالش خلاقانه‌ای رو شروع کرده که منو دوباره به یاد یار مهربانم عکاسی انداخت و بهانه‌ی قشنگی شد دوباره نگاهی به قاب‌های دلخواهم بندازم. قاب‌هایی که تقریبا چیزی جز خاطراتشون نموند و دیگه مثل گذشته نمیشه حسشون کرد. یکی از اون قاب‌ها همین عکس بالای صفحه هست:

این قاب دلخواه من لحظه‌ی طلوع خورشید شهر هست. خورشیدی که از لابه‌لای خونه‌های ساخته و نوساخته و نساخته خودش رو به من می‌رسونه. لحظه‌ای که صدای هیچ انسانی نیست، هوا خنکی و تازگی عجیبی داره و گرمای مهربانانه‌ی خورشید منو نوازش میده. اینجاست که نگاهی می‌کنم به دوردستی که هنوز بسته نشده و درخت‌هایی که هنوز قطع نشدن و با هم از اون لحظه لذت می‌بریم.