در جامعه مهربان و مودب نباش

مهربان بودن و مودب بودن از آن دست توصیه‌های همیشگی پدر و مادرها بوده و پیام‌های کلی موجود در متن اصلی کتاب‌های مقدس و فیلم‌ها و رمان‌های زیادی هم این موضوع را تصدیق می‌کند که هر چقدر یک فرد پرهیزکار باشه و یا مهربان و مودب باشه، آدم خوب و بهتریه. این چیزی بود که در کتاب‌های درسی، فیلم‌های دوران کودکی و تربیت خانوادگی و فامیل همیشه و همیشه تاکید میشد، اما هر چه که از کودکی بیشتر فاصله گرفتم، خلاف این موضوع برام اثبات شد.
حد این خوب بودن و مودب بودن رو هیچ جایی جز در گذر زمان و تجربه ندیدم. مهربانی با هم نوع و حیوانات و گیاهان و طبیعت و همه چیز خیلی می‌تونه قشنگ باشه اما در جامعه تفسیر دیگری میشه. اگر شما در جامعه آدم خیلی خوبی باشین و یا خیلی مودب باشین، به عنوان یک آدم ضعیف و غیر قابل اعتماد شناخته میشین. در یک قسمتی از فیلم سینمایی دوزیست به خوبی این موضوع رو آقای سعید پورصمیمی بیان کردن:

میگن «زیاد هم اگر نجیب باشی با اسب اشتباهت میگیرن» و این موضوع رو وقتی متوجه شدم که سعی کردم مستقل زندگی کنم و راه خودم رو پیدا کنم. آدم‌ها در جامعه مودب بودن بقیه رو مساوی با ضعف یا بچه بودن اون افراد می‌دونن و به خودشون اجازه میدن که هر درخواست و حرفی رو از این راه به شما تحمیل کنن. این موضوع در محیط آکادمیک و دانشگاه‌ها معمولا متفاوت هست و در محیط دانشگاه اتفاقا مودب بودن می‌تونه یک مزیت در اون جامعه‌ی خرد باشه اما همین که از دریاچه وارد اقیانوس بشین می‌بینین که چقدر ماهی‌های اونجا یا همون جامعه‌ی بزرگتر با ماهی‌های محیط آکادمیک متفاوت هستن.

مهربانی زیاد سم رابطه هست 🐴

آدم‌ها وقتی بیش از حد در هر نوع رابطه‌ای مهربان و بخشنده باشن باز هم همون اصل اسب اتفاق میوفته. عموما طرف دیگه‌ی رابطه که می‌تونه دوست شما باشه، شریک زندگی شما باشه یا هر فرد دیگه‌ای که در محیط کاری یا جامعه با هم در ارتباط هستین، عموما (نه صرفا همیشه) از مهربانی شما سواری می‌خوره و شما در زندگی و ارتباطات خودتون وارد یک زندان و حس عذاب بلند مدت میشین و یک زندگی تلخ و دردناک رو در جنگ بین مهربان بودن و تحمل این تحقیر، تجربه می‌کنین.

مودب بودن زیاد شما رو بی ارزش می‌کنه 🥀

همیشه به یاد دارم که در کودکی به من آموخته شد که به بزرگترت همیشه احترام بذار، سلام کن. دوستی داشتم که هر کسی رو در منطقه خودش میدید، بوق میزد یا سلام میکرد و اون افراد هم گهگداری با احترام و گهگداری شاید جواب سلامش رو نمیدادن. وقتی که در مورد این رفتار ازش سوال کردم با حس درد و ناراحتی میگفت که این چه عادت بدی هست که من دارم و اون افراد برام هیچ احترامی قائل نیستن و حس می‌کنم اصلا در جامعه به حساب نمیام و اعتماد به نفس خودش رو باخته بود و این عادت به جایگاه اجتماعی و زندگی دوستم ضربه بدی زده بود. بیش از حد مودب بودن و تعارف‌های الکی و رفتار احساسی می‌تونه در بلند مدت زندگی ما رو خراب کنه و بهتره که ادبیات خودمون رو بر اساس نزدیکی و زمانی که برای رابطه با افراد مختلف اختصاص میدیم، تنظیم و رعایت کنیم و این رو بدونیم که قرار نیست که ما به همه، به یک شکل احترام بگذاریم.

نتیجه‌گیری 🌱

شناخت حد و حدود هر چیزی در زندگی یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگی هست و به نظرم این موضوع می‌تونه سرنوشت ساز باشه و آینده و شخصیت هر کدوم از ما رو تحت تاثیرات بزرگی قرار بده. هر فردی جایگاه خودش رو داره و هر رابطه‌ای دو طرف ماجرا داره. وقتی به کسی احترام میگذارین یا با فردی مهربان هستین اما پاسخ متقابلی نمیگیرین، یعنی شما برای اون فرد ارزش مساوی یا مشابهی ندارین پس شخصیت و ارزش خودتون رو برای موضوعات و افرادی که برای شما ارزش قائل نیستن، پایین نیارین و حد مهربانی و مودب بودن رو در جامعه و مواجهه با هر چیزی، بهتر بشناسیم.